Suluboya bebek- Karşı Sanat- "My name is Casper" sergisi Radikal Yazısı
2009, A3 suluboya kağıdı, suluboya, İrem Arıkan Ekşi
Kültür Sanat
/
Genel kültür değil 'gelenkültür' sergisi
Genel kültür
değil 'gelenkültür' sergisi
06/10/2009 19:51
Eski Sümerbank binasında
açılan 'Hayalet, My Name is Casper' adlı sergi, kendi deyişleriyle 'kentin
ötekileri'ni bir araya getiriyor. Sergi genç sanatçıları keşfetmek için ideal
Haber: AYŞEGÜL SÖNMEZ / Arşivi
“Kapitalizm artı değerle yani sömürü ile insan isyanla yaşar”
sloganıyla, kendi deyişleriyle ‘kentin ötekileri’ ressam Yavuz Tanyeli’nin
liderliğinde ‘toplanarak’ Karaköy’deki eski Sümerbank binasında büyük bir sergi
açtı. “İstanbul bienalinde 22 yıldır sergilenen Türk sanatçı sayısı çok az, son
bienalde dokuz. En az üç.” diyerek meydana gelen serginin kalabalık bir kadrosu
var. Uzun zamandır görmediğimiz isimlerden hiç kesişmediklerimize, daha yakından
tanımak isteyeceğimiz sanatçılardan yeni kurulmuş bağımsız gruplara pek çok
farklı isim bu sergide bir arada... Eski Hafriyat üyesi Caner Karavit’in sabun
köpüğü makinesi, Ömer Güney’in light Cemal Tollu uyarlaması, Liberallerin
Kaymakamlığı resmiyle hurda ve insan kemiğiyle yaptığı assemblage’ı, Erkman
Senan’ın her anlamda son derece sivri resimleri serginin, genç sanatçı
olamayacak orta yaşlı da sayılmayacak muhalif kuşağının en iyi örnekleri. Orta
kuşaktan sayılabilecek Biles Öcal’ın Böcklinvari sembolist pentürü, serginin en
gizemli resimlerinden.
Öte yandan sergi, genç sanatçılar keşfetmek için ideal. Ali Elmacı gibi... Elmacı’nın sergideki kurban kelleli portreleri hem masum kalmayı hem de radikal olmayı başaran resimler. Sesil Beatris Kalaycıyan’ın Sümerbank duvarlarının katmanlarına büyük bir zarafetle kondurduğu desenleri, İrem Arıkan’ın suluboya cenini, Zülal Üşenmez Ertürk’ün izleyiciyle değil kendisiyle hayli meşgul kadın portresi de serginin kadın sanatçı damarını meydana getiriyor. Akadeğilmi, 216, İrritatio İnsiyatifi gibi bağımsız kolektifler içinde Ayça Telgeren, Nur Gürel, Sevgi Yanar ve Coskun Sami gibi genç isimlerle tanışmak mümkün. Bu tanışmayı ilerletmek istemek de normal... Lakin serginin kendini temellendirdiği söyleme gelecek olursak... O hiç normal değil. 11. İstanbul Bienali’ni ve tüm bienalleri ‘Türk sanatçının olmadığı bienal’ olarak eleştirmek, anormal olan. Bienal gibi sergileri, içerdikleri Türk sanatçı sayısıyla eleştirmek yüzeysel ve eleştirilmesi gereken bir muhalefet. Türk sanatçısı deyişi de sorunlu bir deyiş değil mi? Türk sanatçılar sayılmış, peki Kürt veya Ermeni sanatçılar da sayılmış mı? gibi son derece vahim sorular doğuruyor. Üstelik böylesi sorular ve yanıtları, bilinmedik eski ve bilinecek yeni isimlerin oluşturduğu serginin enerjisine gölge düşürüyor.
‘Kentin ötekileri toplandı’ ibaresine dönersek... Kentin ‘öteki’leri toplandıkları anda ben’e dönüştüler. Günün moda deyişiyle görünür oldular bile... (Sergide performans yapan hayaletler hariç.) Yanında asistanı art nouveau apartmandaki beyaz galerisine sanatçı beğenen galerici, soluksuz, bir odadan diğerine koşturuyordu. Görünürlük misyonu tamamlandı. Şimdi sıra sürdürebilirlik’te mi?
Öte yandan sergi, genç sanatçılar keşfetmek için ideal. Ali Elmacı gibi... Elmacı’nın sergideki kurban kelleli portreleri hem masum kalmayı hem de radikal olmayı başaran resimler. Sesil Beatris Kalaycıyan’ın Sümerbank duvarlarının katmanlarına büyük bir zarafetle kondurduğu desenleri, İrem Arıkan’ın suluboya cenini, Zülal Üşenmez Ertürk’ün izleyiciyle değil kendisiyle hayli meşgul kadın portresi de serginin kadın sanatçı damarını meydana getiriyor. Akadeğilmi, 216, İrritatio İnsiyatifi gibi bağımsız kolektifler içinde Ayça Telgeren, Nur Gürel, Sevgi Yanar ve Coskun Sami gibi genç isimlerle tanışmak mümkün. Bu tanışmayı ilerletmek istemek de normal... Lakin serginin kendini temellendirdiği söyleme gelecek olursak... O hiç normal değil. 11. İstanbul Bienali’ni ve tüm bienalleri ‘Türk sanatçının olmadığı bienal’ olarak eleştirmek, anormal olan. Bienal gibi sergileri, içerdikleri Türk sanatçı sayısıyla eleştirmek yüzeysel ve eleştirilmesi gereken bir muhalefet. Türk sanatçısı deyişi de sorunlu bir deyiş değil mi? Türk sanatçılar sayılmış, peki Kürt veya Ermeni sanatçılar da sayılmış mı? gibi son derece vahim sorular doğuruyor. Üstelik böylesi sorular ve yanıtları, bilinmedik eski ve bilinecek yeni isimlerin oluşturduğu serginin enerjisine gölge düşürüyor.
‘Kentin ötekileri toplandı’ ibaresine dönersek... Kentin ‘öteki’leri toplandıkları anda ben’e dönüştüler. Günün moda deyişiyle görünür oldular bile... (Sergide performans yapan hayaletler hariç.) Yanında asistanı art nouveau apartmandaki beyaz galerisine sanatçı beğenen galerici, soluksuz, bir odadan diğerine koşturuyordu. Görünürlük misyonu tamamlandı. Şimdi sıra sürdürebilirlik’te mi?
Yorumlar
Yorum Gönder